វាធ្វើឱ្យខ្ញុំញញឹម ហើយភ្លេចអស់នូវភាពសោកសៅនៃជីវិតពិតជាក់ស្ដែងបានមួយខណៈ។ ខ្ញុំនៅចាំបានថាកាលនោះ ខ្ញុំបានរើប៉ះចមសៀវភៅកញ្ចាស់មួយក្បាលដែលកប់ជ្រៅ នៅក្នុងគំនរសៀវភៅជាច្រើនរបស់ពូខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានទាញវាថ្នមៗយកមកអាន ហើយវាពិតជាសៀវភៅមួយដែលបាននាំខ្ញុំទៅរក កោះមួយឈ្មោះកោះបាលី។ ទិដ្ឋភាពដែលអ្នកនិពន្ធបានរៀបរាប់ វាបានអន្ទងយកដួងព្រលឹងរបស់ខ្ញុំ ឱ្យអណ្ដែតនៅក្នុងក្ដីស្រមៃដ៏ធំធេង។ សៀវភៅដែលនិយាយពីដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ក្មេងស្រីជនជាតិកម្ពុជាម្នាក់ ទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ គាត់បានធ្វើដំណើរចេញពីទីក្រុងចាកាតា និងបានទៅដល់កោះបាលីតែម្នាក់ឯង។ គាត់ប្រាប់ថាទីនោះជាកន្លែងដែលគាត់ធ្លាប់មានក្ដីស្រមៃចង់ទៅ ហើយធ្លាប់ស្រមៃឃើញរូបភាពបែបនោះ ទោះជាមិនធ្លាប់បានឃើញផ្ទាល់សូម្បីម្ដង។  ដំណើរផ្សងព្រេងមួយនោះបានផ្ដល់បទពិសោធជីវិតឱ្យគាត់យ៉ាងច្រើនសម្បើម។ វាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំរំភើបរហូតដល់ញញឹមម្នាក់ឯង នៅពេលដែលគាត់រៀបរាប់អំពីសម្រស់ដ៏ស្រស់ត្រកាលនៃធម្មជាតិភ្នំ បឹង ព្រៃ សមុទ្រដែលគាត់ឆ្លងកាត់។ ខ្ញុំរំភើបនៅពេលដែលគាត់បានទៅដល់ភ្នំភ្លើងប្រូម៉ូ ហើយបានឃើញរូបថតរបស់គាត់ ដែលឈរមើលថ្ងៃរះនៅពីលើកំពូលភ្នំ មើលផ្សែងដែលចេញពីបន្ទុះភ្នំភ្លើង ហើយអណ្ដែតដូចដុំពពក។ នៅក្នុងសៀវភៅនោះ មានឃ្លាមួយដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចងចាំ “ខ្ញុំបានស្វែងរកខ្លួនឯងឃើញនៅពេលដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីរង្វង់ដ៏សុខស្រួលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនឯងតាមរយៈដំណើរផ្សងព្រេង”។‍